Een terugblik op 2020
Dit is misschien wel het meest lastige jaar ooit geweest om sporter te zijn. Bijna exact een jaar geleden begon de lockdown in Nederland, sindsdien is er niet veel meer geweest om over te schrijven…
Tot eind april 2020 hebben we in Nederland min of meer stilgezeten. Naast de conditionele trainingen en de sessies die je zelf op het water kon doen, waren er geen trainingen op de Topzeilacademie en de eerst volgende wedstrijd leek een eeuwigheid van ons verwijderd te zijn. Begin mei kwam er echter wat beweging in het leven, niet alleen de eerste trainingen konden door het Watersportverbond worden georganiseerd maar ook kwam er steeds meer zekerheid dat het eerste evenement van het jaar in augustus in Silvaplana, een stad in de bergen van Zwitserland zou gaan plaatsvinden. Eindelijk iets om naar toe te bouwen.
Eind mei kwam een hele hoop op gang. Niet alleen kreeg ik mijn middelbare schooldiploma uitgereikt en had ik de knoop doorgehakt over waar ik mijn vervolgstudie zou gaan doen, ook besloot ik om naar Scheveningen te verhuizen om zo optimaal mogelijk de studie met de sport te combineren. Na ruim twee maanden bijna non-stop te hebben getraind was het eenmaal zover; het EK in Silvaplana.
Het EK was om een aantal redenen een spannend evenement; het was uiteraard het eerste, later zou blijken ook mijn laatste, evenement van het jaar. Het was ook mijn eerste senioren evenement. Ik had geen idee waar ik stond en als een evenement de titel ‘Europees Kampioenschap’, heeft dat evenement toch een speciaal soort titel. Ik had mijn best gedaan om met zo min mogelijk verwachtingen naar het evenement te komen, maar zodra het eerste startsignaal afging, had ik voor het eerst in ruim 12 maanden de kriebel die ik altijd voel bij een evenement: ‘nu is het menens’.
Het was dan ook fijn dat ik, in verhouding met de doelen die ik voor mezelf had gesteld, ijzersterk aan het evenement begon. Na drie dagen wachten wegens gebrek aan wind, had ik mezelf op de eerste dag racen al op tweeëndertigste plek geplaatst. In een seniorenveld was dat een resultaat wat ik niet voor ogen had gehad. Op de tweede dag was ik dan ook niet in staat om mijn niveau vast te houden, wegens de windomstandigheden werd de baan aangepast. Hierdoor stond ik op de laatste dag van de kwalificatiewedstrijden voor de goldfleet (de selectie van de 50% beste windsurfers van het evenement), op drie na laatste in de goldfleet; ik had het gehaald, maar wel net aan.
Dit gaf ook de nodige push om het optimale uit mezelf te halen voor de laatste drie dagen; achteraan varen vindt niemand leuk, zelfs als je in de beste 50% van een evenement zit. Gelukkig gebeurde dat ook niet, beetje bij beetje begon ik steeds beter te varen, dit zorgde er dan ook voor dat ik langzamerhand in het klassement aan het klimmen was. Daar kon ik tevreden over zijn, want in een senioren veld krijg je niks cadeau en moet je heel hard voor knokken voor iedere punt.
Uiteindelijk ben ik op de 42ste plek geëindigd in Silvaplana, dat kwam overeen met vierde in het klassement voor de jeugd onder 19 jaar. Later bleek dat deze twee evenementen gecombineerd waren en dat ik dus op 10 punten het podium had gemist. Dat was jammer, maar het doel was nooit om vooraan te varen in de jeugd maar om te presteren bij de senioren. Al met al was het EK dus een goed evenement.
Silvaplan zorgde voor nieuwe doelstellingen voor aankomend seizoen, maar ook voor hele nieuwe plannen. Maar daar heb ik het in een ander blog nog wel over.
